“M’n voeten jeukten en een dag later had ik ons zoontje vast.”

Lees hier het oorspronkelijke artikel.

Laura is mama van Elliot (bijna 4), Amelia (bijna 2,5) en binnenkort een nieuwe, kersverse dochter. Een jaar geleden startte ze Mommoiselle op, een blog waarin ze het reilen en zeilen van haar gezin uit de (draag)doeken doet.

Jeukende voeten

Ingeleid worden voor iets geks als jeukende voeten? Ja hoor, mij overkwam het twee keer! Het lijkt een onschuldig symptoom maar het kan ernstige gevolgen kan hebben voor de baby. Een gewaarschuwd mens is er twee waard, en dus deel ik graag mijn bevallingsverhalen, terwijl ik zwanger met ons derde kindje aan de monitor lig met, … jeukende voeten!

Euhm, dokter, ik weet dat dit gek klinkt maar,…

Ik was met Elliot ongeveer in dezelfde periode zwanger als ik nu ben met ons derde kindje. Het was een zinderend warme week in juli en ik merkte op dat mijn voeten wat jeukten. Bizar, maar niets te zien dus maakte ik er niks van. Toen het enkele dagen later mijn handpalmen ook kriebelden, liet ik een aarzelachtig bericht achter bij mijn gynaecoloog: “Euhm, ik weet dat dit wat gek klinkt en het is waarschijnlijk niets maar, …”. Ik krijg anders altijd snel reactie en deze keer niet. Ik interpreteerde het als geen nieuws, goed nieuws. De week erop zou ik haar toch zien op mijn volgende afspraak.

Wist ik veel dat ik 24 u later mama zou zijn

Een week later bij de gynaecoloog, bleek ons baby’tje op 37 weken nog hoog en droog te zitten en alles zag er prima uit. Aan het einde van de afspraak, verwees ik naar het bericht dat ik haar had achtergelaten en de gynaecoloog viel uit de lucht. Ze was op congres geweest, en had dat bericht helemaal gemist. Ze raadde ons aan om op weg naar huis even langs een labo te passeren om bloed te laten trekken, gewoon voor de zekerheid. Dat deden we dan ook en nadien deed ik, nietsvermoedend, een lekker dutje. Ik was opgelucht dat ik nog wat tijd had voor die laatste regelingen rond de suikerbonen en het kaartje en viel in een diepe slaap: wist ik veel dat ik 24 uur later ons zoontje zou vasthebben. Toen ik wakker werd, pakte Bart me vast en zei hij: “schat, niet ongerust worden – zet je even – ik ben je tas aan het pakken, we gaan zo naar het ziekenhuis om te bevallen.” Mijn voeten jeukten omdat m’n lever er niet meer goed in slaagde afvalstoffen af te voeren. Deze aandoening, zwangerschapscholestase, is nogal onvoorspelbaar en wordt er dus vanaf 37 weken verkozen om in te leiden.

Epidurale hip hoi!

Een goede huilbui later, belde ik de gynaecoloog zelf nog even. Ik had Bart meegesleurd naar yoga-, ademhalings-, en natuurlijke bevallingscursussen en kon me even niet voorstellen hoe mijn bevalling er nu zou uitzien. De bevalling zou alleszins onnatuurlijk worden ingezet, ik kon me dus verwachten aan een lange zit die zonder pijnstilling zwaar zou worden. Het was mijn keuze maar zo herinnerde de gynaecoloog me: “bevallen is één ding maar het echte werk begint nadien pas, dan moet je mama zijn en daar wil je nog wel wat fut voor overhebben”. Goede raad vond ik dat en bij het inchecken op de verloskamer vroeg ik meteen naar een epidurale. Ik kreeg een ballonnetje en een pil (vergeef me, de precieze volgorde van zaken weet ik niet meer). Bij het terugwandelen naar mijn kamer, sloegen de weeën direct in als een bom. Dat ik ooit gedacht had dat ik dit soort pijn zou kunnen verdragen?! Ik voelde me gefaald terwijl ik die miezerige twee uurtjes op de epidurale wachtte. Gelukkig, stelde een vroedvrouw me gerust: mijn lichaam had de tijd niet gehad om haar natuurlijke middeltjes in te zetten tegen de pijn. Een inleiding springt meteen van nul naar tien. Had het natuurlijk gelopen, had het me de tijd gegeven beter om te gaan met de pijn.

Daar was hij dan

Na de epidurale ontspande mijn verkrampte lijf eindelijk. Wat een verademing. Bart en ik sliepen zelfs nog wat die nacht. We waren om 20 uur aangekomen en om 15 uur de volgende dag, trok ik Elliot op mijn borst. (Kardashian style blijkbaar. Hier krijg ik altijd veel reactie op, sommige mensen vinden het maar vies, maar ik vond het prachtig. Anderhalf jaar later deed ik hetzelfde met Amelia, call me Kim!)

Geel en moe

Elliot was met zijn 3,320 kg kerngezond maar het viel wel op dat hij wat te vroeg was geboren: hij was wat gelig van kleur – het leek eerder op een zongebruinde huid – en hij had weinig uithoudingsvermogen om te drinken. Veel aanleggen zou deze beide problemen oplossen maar het maakte de eerste weken erg intens. Ik schreef hier al meer over. Ik werd na de geboorte van Elliot verzekerd door de gynaecoloog dat deze aandoening geen reden is om een kinderwens op te bergen. Het kan erg gevaarlijk zijn, maar doet zich pas in het derde trimester voor en kan dan m.b.v. medicijnen gerokken worden tot 37 weken. Wat wel belangrijk is dat je het als mama opmerkt en je dokter verwittigt.

Hoe het bij Amelia verliep, lees je op mijn blog Mommoiselle. Ik ben nu dertig weken zwanger van ons derde kindje, lig hier aan de monitor met ietwat jeukende voeten. Ik heb 40% kans op nog een keer zwangerschapscholestase. Hoe het verder verloopt met deze derde zwangerschap, zie en lees je op mijn Instagrampagina.