"Ik was een slapeloze supermama tot ik instortte op het werk"

Lees het oorspronkelijke artikel hier.

Laura is mama van Elliot (bijna 4), Amelia (bijna 2,5) en binnenkort een nieuwe, kersverse dochter. Een jaar geleden startte ze Mommoiselle op, een blog waarin ze het reilen en zeilen van haar gezin uit de (draag)doeken doet. Vandaag kijkt ze terug naar haar eerste jaren als mama.

Mijn eerste jaar als mama was er eentje dat opgedeeld werd door blokjes van twee uur slaap en ook Elliots zusje, Amelia, gunde ons aansluitend amper rust. We zijn flink getraumatiseerd door die slapeloze nachten, maar we laten ons niet doen: terwijl ik dit schrijf, ben ik hoogzwanger van ons derde kindje. Hier zijn 10 dingen die ik leerde in mijn eerste jaren als mama:

1. De ene osteopaat is de andere niet

Hoewel ik opensta voor alternatieve aanpakken, ging het m’n man en mij iets te ver toen een osteopaat op blote voeten de deur opende, ons kindje bij het hoofd pakte en uitbundig riep: “Wat een prachtige energie heeft dit kind! Wat doen jullie hier zelfs?” En tien minuten later: “Dat is dan zestig euro, alstublieft”.

2. Gooi al die middeltjes tegen krampjes overboord

We liepen ‘s avonds om beurten uren rond met Elliot in de hoop hem gesust te krijgen. Al snel gaven we hem druppeltjes tegen de krampjes en een plakkerig goedje tegen het ophopen van lucht. Het hielp niets en achteraf bekeken heb ik spijt dat we ons zo snel medicijnes lieten aansmeren.

3. Sla raad af als die niet bij je past

Wat vermoeiend is het om alle goede raad die je krijgt op te volgen! Nachtlampje? Bedje op een andere plaats? Op buikje? Voedingen rekken? Sta open voor raad maar durf wat niet goed voelt meteen te laten. Bij ons was dat bijvoorbeeld laten huilen; dit deden we wel vanaf een bepaalde leeftijd maar ervoor voelden we ons er echt niet goed bij. Wij zagen lichamelijk af terwijl we op de gang de minuten aan het tellen waren en knuffelden Elliot nadien plat door de schuldgevoelens.

4. Steek het niet op de borstvoeding

Borstvoeding geven is zo intens dat je geen kritiek nodig hebt over langer voeden, minder voeden, meer achtermelk, overschakelen op flesjes, … Sla een goede vroedvrouw om de arm en gebruik die ene bron aan informatie zodat je je niet gek laat maken.

5. Laat het los

Na maanden grafieken uittekenen van wat leek te helpen en duizenden tips van zowat iedereen uit te proberen, riep de kinderarts ons een halt toe: “Relax, het ligt niet aan jullie.” Babydarmpjes maken na de geboorte nog een hele ontwikkeling door en sommige kindjes hebben hier meer last van dan andere. Vooral alerte baby’tjes (aha, dat was Elliot!) zijn hier extra gevoelig aan, en ook andere prikkels van overdag verwerken ze ‘s avonds. We moesten er gewoon zijn voor Elliot en het zou allemaal goed komen.

6. Wees niet bang om voor nog een kindje te gaan

Na acht maanden ging ik terug aan het werk en amper een maand later, had ik een positieve zwangerschapstest vast. ‘Gekkenwerk’ denk je nu natuurlijk. Maar lang verhaal kort: het was inderdaad snel maar we waren tegelijkertijd dolgelukkig zoals ik al eerder op mijn blog heb uitgelegd. Amelia was een heel andere baby dan Elliot. Ze vond het prima in haar park te spelen (eindelijk begrepen we waarom mensen zo’n ding hadden, want Elliot hadden we amper kunnen wegleggen), ze was op haar gemak als er drukte was (Elliot gilde een hele avond nadat we een familiefeest hadden gehad) en ze ging graag naar bed (Elliot was zelfs niet graag in zijn kamertje).

7. Niet-slapen zorgt voor een overvol pinterest-bord maar een geplunderde bankrekening

Amelia bleef lange tijd ‘s nachts om regelmatige voedingen vragen, dus ik ging mee in die flow. Het zag er veelbelovend uit, vooral omdat we ons hadden voorgenomen het eerste jaar slapeloos te doorstaan zonder nodeloos te paniekeren zoals we bij Elliot hadden gedaan. Maar toen ik terug aan de slag ging op mijn werk, begon ze eindeloos te huilen ‘s nachts. Ik was uren met haar wakker en vertrok ‘s ochtends op enkele uurtjes slaap naar het werk. Ik kreeg vreemd genoeg energie van zo weinig slaap – nooit eerder was ik zo actief en creatief als toen! We waren net verhuisd en ‘s nachts pinde ik er ideetjes op los en shopte ik online. Overdag ging ik na een werkdag op stap met de twee kleintjes om allerlei DIY-projectjes af te werken.

8. De nieuwste rage: intoleranties

Met haar eerste verjaardag in het verschiet, begon ik de moed te verliezen. Met Elliot had ik maandenlang alle lactose- en koemelkproducten vermeden, maar nadien vertelde een specialist me dat dat eigenlijk wat gek was geweest. Volgens hem komt het maar heel zelden voor dat een baby zodanig allergisch is dat hij hevig reageert op de elementen die door de moedermelk worden doorgegeven. Dit had me nogal afkerig gemaakt tegenover allergiebabbels – iedereens kind leek wel intolerant aan iets te moeten zijn! Maar het weerhield me van in te zien wat er aan de hand was: Amelia was effectief koemelkintolerant en het nam een mental breakdown op het werk om me dat te doen inzien.

9. Niet-slapen is goed voor de lijn

Een warme douche, een goed ontbijt, wat make-up opsmeren, je favoriete plaat en op iedere “Hoe gaat het met je?” volmondig “Goed hoor”, antwoorden. Het is een prima techniek, maar je houdt het maar zo lang vol. Daar zat ik: kilo’s lichter en van de ene verkoudheid in de andere griep te vallen. Ik keek naar Bart en zei hem voor het eerst: “Ik weet niet hoeveel langer ik dit volhoud”. De volgende dag vroeg een collega me ‘s ochtends hoe het met me ging en ik begon te huilen. Geen schattige snikjes als in de film maar een full on ugly cry. Diezelfde middag deed ik precies wat de collega’s me hadden aangeraden: ik gaf toe aan de dokter dat het niet goed met me ging.

10. Vraag hulp

De dokteres nam me meteen serieus. Er werden foto’s van Amelia’s buikje genomen en de volgende stap zou zijn haar eetpatroon te bekijken. Die avond kon ik niet de nacht ingaan zonder iets anders te proberen en ik gaf Amelia een flesje kokosmelk dat we hadden staan. Ze sliep acht uur aan een stuk door! Een week later belde de dokteres met de resultaten: Amelia was kerngezond maar ernstig geconstipeerd wat overeenkwam met onze positieve bevindingen nadat we de koemelk achterwege hadden gelaten. Ik werd overspoeld door mommy guilt maar eindelijk kon ik beginnen genezen van een (in totaal) dikke twee en een half jaar amper slapen.

Ondertussen grappen Bart en ik we dat we worden beloond door het universum want als kleuters slapen onze kinderen nu mooi het klokje rond. Binnen dit en drie weken verwelkomen we ons derde kindje en we kunnen niet anders dan toegeven dat we een trauma overhielden aan de nachten met onze twee oudsten. Hoe het ons deze keer zal vergaan, kan je volgen op mijn Instagrampagina.