‘Ik zag mensen afkeurend denken: “en die gaat voor een derde?”‘

Lees het oorspronkelijke artikel hier.

Laura is mama van Elliot (bijna 4), Amelia (bijna 2,5) en binnenkort een nieuwe, kersverse dochter. Een jaar geleden startte ze Mommoiselle op, een blog waarin ze het reilen en zeilen van haar gezin uit de (draag)doeken doet. Vandaag kijkt ze vooruit naar haar derde kindje dat op het punt staat ter wereld te komen.

“Een derde kindje? Ga nu niet raar doen hè!”

Iedereen zit vastgeklikt. Terwijl ik rond de auto stap naar de bestuurderszetel ervaar ik even, even, een momentje vakantie. Straks heb ik er drie, denk ik, terwijl ik met m’n hoogzwangere buik zuchtend de huilerige auto inzak. Uitstapjes als deze zullen alleen moeilijker worden!

Gevangen

“Ik heb ze gevangeeeeeeuuuuh, mamaaah!”, roept Elliot triomfantelijk terwijl hij Amelia bij de arm de Albert Heijn binnensleept. Ik sta aan de kassa een zakje snoepjes af te rekenen dat Elliot opeens bovenhaalde op weg naar buiten (yup, na kind twee voerden we zonder blikken of blozen choco en snoep in!). Terwijl ik opnieuw m’n betaalgegevens invoerde, schoot Amelia weg richting parking. Met de piepende betaalterminal, de lange rij achter me en m’n hoogzwangere buik, stond ik even aan de grond genageld, maar Elliot to the rescue!

Terwijl m’n vierjarige de winkel binnen paradeerde met een beteuterde Amelia (2,5) die op haar rug de grond over sleepte, schoten andere mama’s in de lach, sommige omstaanders maakten een mental note om hun contraceptie trouw in te nemen later die avond en andere mensen zag ik afkeurend denken: “en die gaat voor een derde?”

Wat moedig!

Het was nooit een geheim dat Bart en ik een groot gezin wilden, en dus kwam de aankondiging van onze derde zwangerschap niet als een verrassing. Wel konden we op een heel andere reactie rekenen: deze keer waren het verbazing en uitspraken van moed die we kregen: “Wauw, dat is dapper!”, “Goh, jullie gaan er wel echt voor!” of zelfs: “Baby’s maken is wel jullie ding!” Wat gek is het toch hoe mensen gaan van: “Gaan jullie bijna samenwonen?” naar “Wanneer komen er kindjes?”, naar (op babybezoek) “En komt er een tweede?” tot: “Hola, een derde? Ga nu niet te zot doen he?”

We twijfelden

Zelf twijfelden we ook even aan onze derdekindjeswens toen ons tweede kindje, Amelia, net als haar broer voor haar een moeilijke slaper bleek te zijn. We hadden kort op elkaar te kampen gehad met slapeloze jaren, zoals ik de vorige keer al zei, en dit schrok ons af. Bovendien was het rationeel gezien verstandiger het bij twee te houden. Elliot en Amelia schelen anderhalf jaar dus er zouden al snel tijden aanbreken zonder luiers, met verdere reizen en zonder buggy-gesleur.

Zelfs onze ouders raadden een derde kindje af

Ik ben zelf de oudste van vier maar zelfs mijn ouders raadden ons af voor een derde te gaan. “We hadden het zelf niet anders gewild maar het wordt allemaal zo veel ingewikkelder, kind.” Mijn mama was zelfs zo duidelijk een campagne tegen gezinsuitbreiding aan het voeren dat ik met een klein hartje vertelde dat ik zwanger was. Maar ze was zielsgelukkig! “Het is alleen maar dat je je kinderen een gemakkelijker leven toewenst.” Maar baby’s, daar kon ze geen nee tegen zeggen. The heart wants what the heart wants en hier zijn we, een paar weken verwijderd van de ontmoeting met ons nieuwe kindje.

Ik zou nu een pro moeten zijn maar heb een bang hartje!

Het is wel gek dat ik door mijn omgeving nu als pro in het moederschap wordt beschouwd maar ik zelf plots met een bang hartje m’n vluchtkoffer inpak. Opeens voelt het alsof ik dit nog nooit gedaan heb! Ook de derde keer blijft die onzekerheid: hoe gaat ons kindje eruit zien, hoe zal de bevalling lopen, wanneer zal ik bevallen, hoe zal ik het redden met een klein baby’tje en twee kleuters, …?

Zo’n derde zwangerschap is niet van de poes!

Ook de zwangerschap zelf vond ik niet te onderschatten. De eerste maanden vielen me zwaar door zeer ernstige misselijkheid zoals ik al eerder schreef. Daarna maakte de misselijkheid plaats voor vermoeidheid en vervolgens had ik een paar rustige maanden. Maar nu die laatste weken, die vallen me zwaar.

Ik ben geen klager en ben in het algemeen graag zwanger, maar ik kan niet anders dan toegeven dat ik extra hulp nodig heb om de twee kids tijdens de zomervakantie full-time happy te houden, mijn huishouden op orde te hebben en zelf te blijven functioneren. Op 37 weken kijk ik uit naar het einde van deze zwangerschap en tegelijkertijd neem ik afscheid van mijn buik, want een vierde dat komt er nooit… – of zoals ik tegen Bart zei terwijl ik zijn schouders vastgreep: “Als mijn eierstokken ooit weer opspelen, doe me er dan aan denken dat ik dit nooit meer wil doen!”

Zo viel dus na het Albert Heijnincident van hierboven de beslissing niet meer alleen met de twee kids naar de winkel te gaan deze volgende weken. Wat er precies in mijn vluchttas zit, wat voor slapertje ons kindje wordt en hoe het ons zal vergaan met drie kindjes, kan je van dichtbij op mijn Instagrampagina volgen!