“Ik word depressief telkens ik ons kindje borstvoeding geef”

Lees het oorspronkelijke artikel hier.

Laura is mama van Elliot (4), Amelia (2,5) en kersverse dochter Phoebe. Een jaar geleden startte ze Mommoiselle op, een blog waarin ze het reilen en zeilen van haar gezin uit de (draag)doeken doet. Vandaag vertelt ze hoe die eerste weken borstvoeding van Phoebe gemengde gevoelens bij haar naar boven bracht.

Met vijf dagen oude Elliot aan de borst, typte ik in google de volgende onsamenhangende zoektermen in: “heimwee” en “borstvoeding”. Dit was immers – vreemd genoeg – wat ik voelde tijdens het voeden. In het Engels kwam er een resem resultaten op me af over Dysphoric milk ejection reflex. Ik beeldde het me niet in, dit was echt een ding!

Nat truitje in de supermarkt

Ik loop in de supermarkt rond met ons derde kindje Phoebe in de draagdoek. Ik ben me aan het haasten want de twee uurtjes die ze op drie weken tussen voedingen laat, zijn bijna om. Terwijl ik bedenk wat we vanavond zullen eten, overvalt me ineens een gevoel van mismoedigheid. ‘Laat maar’, klinkt het in m’n hoofd. ‘Dat trekt straks toch weer op niks’, ‘waarom de moeite doen?’, ‘kruip gewoon in de zetel in een bolletje’. Ik slik het misselijkmakende gevoel weg en herpak me. Net wanneer ik me afvraag wat dat nu weer was, schieten mijn borsten vol melk. ‘Ah juist, mijn toeschietreflex. Etenstijd voor Phoebe’, relativeer ik.

Een gevoel van heimwee overvalt me

D-mer in het Engels, of in het Nederlands dysforische toeschietreflex. Het is iets waarover de meeste mensen nog nooit gehoord hebben. Nu ook bij ons derde wondertje, ervaar ik het weer. Telkens wanneer ik me neerzet om haar te voeden overspoelt een depressief gevoel van heimwee me. Vaak gaat dat gepaard met een wrange smaak in mijn keel. Het duurt maar even, want dan volgt mijn toeschietreflex en ebt het gevoel weg. De rest van het voeden zit ik wel weer op een roze wolk. Tenzij een voeding meerdere toeschietreflexen vraagt, natuurlijk.

Gelukkig staat dit los van depressie

‘Dysforisch’ is het tegengestelde van ‘euforisch’. Gelukkig staat D-mer los van depressie. Het kan ook geen aanleiding geven tot postnatale depressie. Hoewel het me gek genoeg altijd even overvalt, kan ik het nadien makkelijk benoemen en verklaren. Dat maakt het makkelijker om het gevoel te relativeren.

Dopamine is de dupe

Veel wetenschappelijk onderzoek is er niet over deze toeschietreflex. Wat wel vaststaat is dat een plotse terugval in dopamine de oorzaak is. Eenvoudig verwoord heb je het gelukshormoon dopamine nodig om je toeschietreflex op te wekken. Even wordt alle dopamine aan je hersenen onttrokken om zich op die toevoer aan melk te richten, waardoor sommige mama’s zich plots heel neerslachtig voelen.

Wat doe je eraan?

Er is verder niet veel aan te doen waardoor sommige moeders zich genoodzaakt zien te stoppen met de borstvoeding. Bij mij valt het, na wat ervaringen op google te lezen, behoorlijk mee. Ik vervloek het wel vaak, want ik geef verder heel graag borstvoeding en dit werpt er natuurlijk een beetje een schaduw over.

Ik heb het vooral moeilijk wanneer ik tijdens een druk moment eten moet geven, en Elliot en Amelia naast me ruzie staan te maken of te zeuren. Met drie kindjes is dat de story of my life! Dan vind ik hun conflict voor die enkele minuten onoverkomelijk en waanzinnig irritant. Maar ik wacht dan gewoon tot ik terug tot mezelf kom, vooraleer ik ingrijp of reageer.

Herkenbaar, laat het weten!

Ik streef ernaar ook deze keer ons meisje zo’n zes maanden borstvoeding te kunnen geven. Zoals altijd zal ik tegen dan ook blij zijn om die hormonale mood swings achter me te laten! Ik hoorde nog nooit van iemand in mijn omgeving die dit kende, dus als je je erin herkent hoor ik graag van je! Dat kan bijvoorbeeld via Instagram. Meer van Laura? Dat kan op Famme of op haar blog Mommoiselle.