"Beste millennial, jouw opvoeding is heus niet zo baanbrekend"

De Belgische Laura is moeder van drie kleintjes, Elliot, Amelia en Phoebe. En tijdens haar vele slapeloze nachten, haalde ze troost uit verhalen van andere moeders en besloot ze deze troost door te geven via haar eigen verhalen. Op haar blog Mommoiselle deelt ze haar ervaringen met de wereld.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op Famme.nl.

“Een voedzaam fruithapje maak je met een koek erdoor.” “Een schepje extra flesvoeding vult het buikje goed om de nacht in te gaan.” “In de hoek staan, zal hem leren.” Ik ben vast niet de eerste millennial die over goedbedoelde uitspraken als deze in de clinch ligt met zijn/haar (schoon)ouders. Het eerste jaar nadat ik mama werd liepen de frustraties vaak hoog op. Maar we zijn heus niet zo anders als we denken!

Huilen is goed voor de longetjes

Natuurlijk ouderschap geraakt steeds meer in zwang en ik kan dat alleen maar toejuichen. Ik sta helemaal achter de mindful insteek van kindjes veel huidcontact te geven, hun tempo te volgen en draag termen zoals “hechting” en “vertrouwen” hoog in het vaandel.

Maar ik betrap me erop dat ik vaak denk dat mijn aanpak beter is dan die van mijn ouders. (Ik heb echter een heel liefdevolle jeugd gekend en ben mijn ouders hier dankbaar voor.) Ik trek die lijn vaak door en denk dan dat hoe verder we teruggaan in de tijd, hoe minder goed kindjes werden opgevoed. Goedbedoelde commentaar van mijn grootouders om onze slechte slaper te laten huilen (“dat is goed voor de longetjes”) bevestigt dat gevoel, alsook de vele artikels die passeren over “gedateerde” opvoedingsmethoden. Maar is dat wel terecht? Is deze manier van opvoeden dan zo’n openbaring?

Ik ben een xennial

Vooraleer ik verder ga, moet ik toegeven dat ik geen pure millennial ben, hoewel ik me met veel zaken van deze leeftijdsgroep vereenzelvig. Ik ben 34 jaar oud en Google leert me dat ik in de groep “Xennials” val, de groep tussen generatie X en de millennials.

De omschrijving is treffend: ik groeide inderdaad op in een tijd van cassetjes, op straat spelen (in lila bodywarmer en legging boven de knie) en zoete tussendoortjes spoelden we door met een gezonde Fristi. Later had ik een gsm om op te “snaken”, chatte ik op ICQ en MSN met klasgenootjes en diende ik boekbesprekingen in die rechtstreeks van het net kwamen omdat proffen nog niet van het bestaan af wisten van zulke sites.

Ondertussen heb ik koemelk ingeruild voor havermelk en wisselde ik die brooddoos voedzame boterhammen in voor een slaatje met quinoa als lunch. Ik zit er dus ergens tussenin.

Xennials en millennials vinden elkaar in mama zijn

Wat ons millennials en xenials lijkt te binden is ouderschap. Ik merk dat op mijn mamablog; twintigers en dertigers vinden, in mijn ervaring, dezelfde zaken in mama en papa zijn erg belangrijk.

Natuurlijk zijn er ook verschillen, het zou maar erg zijn moesten we allemaal identiek zijn. Maar ik merk een grote interesse in thema’s als borstvoeding, dragen, verse voeding (vaak vegetarisch, suikerarm en/of plantaardig), verbindend spelen, school- en opvangkeuzes die niet staan of vallen met prestige maar wel met zorgaanpak, slaapklas en/of veel buitenspelen, …

Generatie X botst met de opvoedingsaanpak van de xennial en millennial

Die thema’s zijn voor onze ouders soms bevreemdend (zou je je kindje wel zo vaak dragen, straks is hij niks anders gewend?) en vaak nieuw (moedermelk is toch maar enkel die eerste maanden voedzaam?). Ondanks de verschillen die ik opmerk, ben ik ervan overtuigd dat het jammer is als je de raad van eerdere generaties zo maar in de wind slaat.

Ik denk dan vaak hoe het voor mij zou zijn als ik later raad zou willen geven aan mijn dochter en ze zegt: “och moeder, je kent er niks van.” In veel raad van mijn ouders, waar ik het aanvankelijk niet mee eens ben, is wat anders uit te halen. Achter “laat je kindje huilen”, zit bijvoorbeeld ook bezorgdheid: “Hoe lang hou je dit nog vol, lieverd? Zorg voor jezelf!”

Hulp vragen en accepteren is ook iets wat ik van mijn mama en schoonmama heb mogen leren. Waarom willen wij millennials dat moederschap eigenlijk helemaal alleen dragen? “In het vliegtuig zet je toch ook eerst je eigen zuurstofmasker op?”.

Luister, enkel zo leer je bij

Ik schrijf dit artikel niet om de verschillen te benadrukken maar eerder om te verzoenen. Neen, onze manier van opvoeden is niet baanbrekend. Onlangs zat ik te bladeren in een boek dat ik van m’n moeder kreeg. Preuts waren ze in die tijd niet dat staat vast, blote borsten en centerfolds van vooraanzichten van bevallingen. Daar kunnen wij met onze tepelschroom nog iets van leren.

Mijn moeder kreeg het tweedehands van een vriendin cadeau toen ze zwanger was van mij. “A child is born” (eerste druk 1966, maar hier aangevuld met “up-to-date advice” in 1979) geeft precies dezelfde raad als mijn vroedvrouw dit jaar nog deed i.v.m. borstvoeding: houd je kindje meteen veel huid op huid na de bevalling dit zal je productie in gang doen schieten, geef voedingen op vraag, een moeder verdient rust en een baby observatie maar “bonding” gaat voor, je melk zal pas echt komen na drie dagen, niets overtreft de nabijheid die een baby ervaart tijdens het borstvoeden, huilen betekent iets – en niet zoals “common belief” dat hij zijn longetjes traint,… (Ik vertaalde deze citaten letterlijk uit het Engels).

1979,…Je ziet het, wij vonden het warm water niet uit. Kindjes maken is iets van alle tijden. De wetenschap evolueert natuurlijk en sommige raad is dus verouderd, andere raad van je (groot)ouders ligt je misschien niet. Maar zelfs van een heel ander type mama dan jijzelf, vallen er tips te rapen. Ik heb geleerd me dus niet af te sluiten in een gesprek dat me eerste niet zint, maar te luisteren, zonder oordeel. Alleen zo kan je bijleren. Ik beveel het je warm aan.