Kinderloos op citytrip naar Valencia

Zonder kindjes op vakantie, het levert mij ook wel wat stress op maar vorige week trokken we met ons tweetjes voor vier nachten naar Valencia en dat was echt een succes.

Niet de eerste keer

Zo zonder kindjes op vakantie gaan, dat was niet de eerste keer. Toen ik zwanger was van Amelia dacht ik dat we bij zo’n tweede wel helemaal op onze pootjes zouden zijn geland na 7 maanden en ik boekte Bart als verrassing tegen dan een trip naar de bergen in Chamonix. Hoewel dat weekend heel fijn was, kijk ik er toch met wat schuldgevoelens op terug. Ik slaagde er niet in af te bouwen met de borstvoeding tegen onze trip (iets wat me zwaar viel maar ik toen toch zo vond horen na die termijn – ik denk daar nu helemaal anders over) en ik miste de kindjes heel erg. Al helemaal als ik zat te kolven op reis. De aanloop naar weg te zijn was ook erg stressvol want Amelia wilde niet van een flesje drinken. Goed, in onze vriendenkring hinkten we dan misschien wel achterop met de us-time en de me-time; maar ik begreep na deze trip dat iedereen daar anders in is en zo’n reisje met z’n twee in deze fase voor ons nog wat te hoog gegrepen was én dat dat helemaal ok was.

Toen ik zwanger was van Phoebe deden we nog eens een poging en trokken we erop uit naar Mallorca. Elliot was toen vier en Amelia 2,5. We vertrokken op een vrijdag en kwamen maandag terug. We misten de kindjes natuurlijk wel maar genoten met volle teugen van het zonnetje in Mallorca en de van de stilte voor “de storm” van een derde kindje. De kindjes hadden het naar hun zin bij de grootouders en Mallorca was een fijne bestemming. Het was nl. erg kort vliegen en we boekten een hotel op een kwartiertje van de luchthaven waardoor we diezelfde ochtend al aan het zwembad lagen en een minimum aan tijd aan onderweg zijn moesten verspillen. Bovendien was het stadscentrum mooi en was het er leuk winkelen.

Jarenlang cocoonen maakten dit precies weer “the very first time”

Toen we deze trip naar Valencia vastlegden, had ik tegelijkertijd een enorme drang om eens met z’n tweeën te zijn, maar anderzijds was ik ook serieus terughoudend. Het jaren cocoonen wegens/ (ook dankzij) Covid maakten dat ik het precies nog moeilijker had om de kindjes los te laten. Ook als ouder ben ik in die periode veranderd. Ik ben altijd al heel erg gesteld geweest op mild ouderschap maar had me deze laatste keer met Phoebe echt helemaal gevonden in het natuurlijk ouderschap. Ik vind het zelf moeilijk om op zo’n momenten een evenwicht te vinden tussen: “help ik ga onze hechting volledig verknoeien door op reis te gaan” en “doe nu normaal, andere mensen gaan voortdurend op reis zonder hun kinderen.” Uiteindelijk boekten we een Airbnb voor 4 nachten. De grootouders waren erop uit om op de kinderen te passen. Ze wisselden halverwege van wacht.

De voorbereidingen waren intens

De voorbereidingen waren best stressy. Hoewel de kinderen niet mee op reis gingen, betekent een tripje met z’n twee toch inpakken voor 5. Ik moest ook rekening houden met de spulletjes voor de dans- en tennisles, de jeugdbeweging en school. Bovendien wilde ik dat het huis aan kant stond want we lieten een sleutel achter zodat onze ouders binnen konden in het geval dat ze nog iets nodig zouden hebben.

Wat enorm meeviel was de reactie van de kinderen. Ik had gevreesd dat ze triestig zouden zijn met het vooruitzicht van ons te moeten missen of dat ze misschien wel wat jaloers zouden zijn over het feit dat we het vliegtuig zouden nemen bijvoorbeeld. Maar we vertelden hen dat wij zo’n reisje eens eerste zouden uitproberen om te zien of het fijn zou zijn om eens met hun samen te doen en dat vonden ze prima. Bovendien keken er enorm naar uit om zo’n lange tijd te gaan logeren en kruisten ze als wildemannen de kalender af tot mama en papa eiiiindelijk weg waren!

De dag zelf was ik tranerig en beeldde ik me de ergste doemscenario’s in: wat als we neerstorten en onze kinderen verweesd achterblijven, wat als er iets gebeurt met de kinderen en wij zijn er niet voor hen op zo’n belangrijk moment,… Doemdenken en piekeren is iets waarvoor ik recentelijk hulp heb gezocht en de kronkels die mijn hersenen alweer maakten waren eigenlijk perfect om in onze volgende sessie te bespreken. :s

Eens mijn mama de kindjes had opgehaald, bedaarde ik wat en toen we op het vliegtuig zaten kreeg ik er weer echt zin in maar het was pas toen we met onze koffertjes de straten van Valencia doorrolden dat ik weer precies wist waarom we hier zo naar hadden verlangd.

Valencia: een reisverslag

Aangezien velen onder jullie met veel plezier onze story’s meevolgden, omschrijf ik hier de details van onze trip. De story’s vind je terug op Instagram in de highlight “Valencia”. We maakten er een perfecte mix van ontspannen, luieren en ontdekken van. Ik kan me inbeelden dat een koppel aan de andere kant van het scherm er misschien ook wel wat aan heeft om onze trip lekker te copy-pasten. Zo heb je zelf niet te veel uit te zoeken op voorhand.

Vluchten

We vlogen met Ryan Air via MyTrip. Dat waren volgens de Momondo app de meest voordelige vluchten. We vertrokken op vrijdag om 14u en kwamen er om 16.30 aan. Onze terugvlucht was op dinsdag om 11u25 (dit was dus geen dag meer in Valencia maar wel eentje om terug te reizen.) Ik maakte de denkoefening of het niet wat zonde was meer nachten weg te zijn dan dagen te hebben in de stad, maar concludeerde dat een avond in een andere stad met ons tweetjes ook al echt de moeite was en vond het dus waard daarvoor een overnachting te betalen.

Verblijf

We verbleven in een prachtige Airbnb op een fantastische ligging. We namen van de luchthaven de metro (3 of 5) naar halte Colon (20min). Vanaf deze halte was het een kleine 10 min. stappen tot aan ons appartementje. Daar werden we ontvangen door Ana die ons meteen een lading fijne tips meegaf. Ook leuk was dat ze een boekenkast met toffe Engelstalige boeken had staan. Er was ook aan alles gedacht zelfs tot winkeltassen en tupperware potjes toe ( die kwamen nog van pas op uitstapjes naar het strand.) De Airbnb lag in de schaduw van de kathedraal, dus echt pal in het historisch centrum. Het eerder rustig pleintje was omgeven door lekkere restaurants, een apotheek en er was ook een kleine supermarkt. Wat ons al meteen opviel is dat er in Valencia ook lokaal Valenciaans wordt gesproken ipv Spaans. Ook plaatsnamen matchten daardoor soms niet tussen de aanwijzingen op onze AirBnb of Google Maps (Spaans) en de plaatsnaambordjes (Valenciaans). Naargelang het seizoen geeft de site van AirBnb een minimum aantal nachten in voor het appartement van Ana, maar je kan haar gerust mailen voor minder dan 7 nachten.

De eerste avond

Die eerste avond gingen we de buurt te voet verkennen en maakten we al snel kennis met het Spaanse levensritme: de restaurants openden pas rond 20u en toen we dan gretig een Italiaan (La Papardella) binnenstapten die Ana ons had aangeraden, zaten we er als eersten. We wandelden al even door het Turiapark en zagen locals daar dans- en rolschaatslessen volgen, meisjes samenkomen om wat te dansen en families verzamelen om een verjaardag te vieren. Bart was wat ziekjes geweest eerder die week en dus kropen we daarna ons bed in met een boek. Ook dat is als mama en papa van drie genieten.

Dag 1

Mercado Central

Op onze eerste volledige dag trokken we naar de Mercado Central. Deze grote overdekte markt herbergt allerlei vis-, vlees- en groentestandjes en hoewel het een trekpleister voor toeristen is, ademt het gebouw toch het echte Valencia uit. Ontbijt vonden we wat moeilijker te vinden in Valencia (de locals worden eerder laat wakker of eten onderweg een zoet broodje met een koffie.) Hier op de markt kan je lekker tapas eten volgens Ana in “Central Bar” maar toen wij er waren, zat het daar vol. We kochten dus een portie voorgesneden fruit op de markt. Ook lekker! Later wandelden we langs Café Infanta, een plek die eerder gekend is voor tapas ‘savonds s maar wij aten er een lekkere muesli met yoghurt en fruit.

Fietsen door het Turiapark

Nadien huurden we fietsen. Dat is echt de ideale manier om Valencia te bezichtigen en de stad bulkt dan ook van de bike rental shops. Echt slecht kan je daar niet bij varen, wij huurden bij Pelican en waren daar heel tevreden van maar echt alle fietsen die je zag rondrijden waren erg modern en goed onderhouden. We keerden terug naar het Turiapark dat ooit een rivier was geweest maar een park werd nadat de Turiarivier noodgedwongen werd omgelegd na een dramatische overstroming. Het park is 9km lang en dient echt als tuin voor de lokale inwoners. Er valt dus heel wat te zien op een fietstochtje: kindjes die hun verjaardagsfeestje vieren (incl. tafels met taart enz.), mensen die komen sporten, jonge koppeltjes die de schaduw opzoeken,… We fietsten de gebouwen van de wetenschap en kunsten voorbij. Zeer modern en blijkbaar een staaltje grootheidswaanzin van het stadsbestuur maar wij vonden ze toch wel heel indrukwekkend.

Middagje strand

Daarna kochten we een stokbrood, wat kaas en fruit en fietsten we naar het strand.(De locals vinden de fietstocht naar het strand “recht op recht” maar hou je hoofd er toch maar bij.:p) We dachten daar wel een handdoek op de kop te kunnen tikken maar er waren géén winkeltjes. Het was dertig graden en het zand begon te stomen, we zagen net ons middagje strand in het water vallen toen er een man met grote sjaals langskwam gewandeld.

Onderhandelen zat er niet meer in, ik was gewoon superblij met een laken om op te zitten! Die middag genoten we heerlijk van ons boek in de warme zon. We smeerden ons plichtsgetrouw met factor 50 in en verbranden anders niet zo gemakkelijk maar die avond hadden we allebei een knalrode en gevoelige rug! Het briesje op het strand zal ons wat misleid hebben. Dat briesje was er trouwens in de stad ook, ik weet niet of dat typisch is maar het was alleszins heel fijn met die warme temperaturen. We fietsten nog langs Rusafa, een deel van de stad waarover Tripadvisor zei dat het “hipster”, “must-see” en “trendy” was. Bruisend en vol caféetjes en restaurants zou het zijn, … maar toen wij er rond 17u rondwandelden was de wijk doods. We zouden de volgende dag van een gids leren dat je die buurt ofwel voor 15u moet doen omdat de markt er dan open is, ofwel na 20u omdat dat de restootjes dan terug openen. Dat is bij meerdere plekken zo: het moment van de dag kan een bezoekje maken of kraken. Let daar dus voor op.

Shoppen op de highstreet Colón

Fijn aan dat laat dineren is dat de winkels ook tot erg laat open zijn. Voor we om 21u gingen eten, gingen we dus eerst nog even shoppen in de winkelstraten rond metrohalte Colon. Die avond aten we paella en hoewel het erg gezellig was, denk ik dat we toen toch lichtjes getouristrapped zijn. Paella blijkt traditioneel immers geen avondeten te zijn maar wel zondagse lunch en hij was bovendien erg zout.

Dag 2

Fietsen met Nederlandse gids

Op zondag gingen we op fietstocht met Verrassend Valencia. (We stuurden hen vrijdagavond een whatsappje, handig is dat.) Het was ons al opgevallen dat de stad overliep van Nederlanders en we dachten het dus maar gewoon te omarmen en gingen met een Nederlandse gids en groep Nederlandse toeristen op fietstocht. Hoewel we een fijne voormiddag beleefden bleef deze rondleiding voor ons iets te oppervlakkig. Wij hadden zelf best als wel wat gezien de dag ervoor en hadden gehoopt wat meer geschiedenis of weetjes mee te krijgen. Bovendien ging de tour niet de binnenstad in, dat is met zo’n grote groep (weliswaar begrijpelijk) verboden. En hoewel er enkele leuke stops en verhalen tussenzaten, bleef het vooral eerder oppervlakkig.

Ik zou dit dus aanraden als je niet per se geïnteresseerd bent in geschiedenis en als eerste kennismaking met de stad. We fietsten langs de Mercado Colon en de gids kocht ons daar een traditionele dorstlessende snack: orxata. Dit is een mierzoet en ijskoud amandeldrankje waarin je moet soppen met een soort van langwerpige donut. Ik vond het best lekker! De Mercado Colon was ook heel knap qua architectuur en er waren verschillende leuke eetadresjes binnenin. Ana raadde ons Habitual aan maar ook de dag erna toen we er passeerden, was dat specifieke restaurantje dicht.

Onthaasten in het Turiapark en de Botanische tuin

Aangezien onze Airbnb zo centraal lag, gingen we na de fietstocht lekker lunchen thuis en genoten we van een siesta. Daarna wandelden we eens langs een andere route naar het Turiapark. Ondertussen was het boven de dertig graden maar daar half in de schaduw was het heerlijk vertoeven. We keken wat naar de mensen, lazen wat en snackten van de borrelhapjes die we meehadden. Daarna trokken we naar de Botanische tuin. Er was ons beloofd dat dit een oase van rust zou zijn in de anders drukke stad, maar er was naast de tuin een concert aan de gang dus die echte rust kregen we niet mee. We zagen er uitzonderlijk grote planten maar op zich is dat ook al in het gewone straatbeeld. Zo staat de stad bijvoorbeeld vol met ficussen. Bij ons een kamerplant maar in Valencia monsterlijk grote bomen die het asfalt van de kruispunten omhoog duwen. Deze stop zou ik dus niet per se aanraden, tenzij je met kindjes bent en ze even rustig wil laten rondlopen zonder er voortdurend achteraan te zitten.

De lokale cocktail proeven

Vervolgens trokken we terug naar de oude stad om eindelijk de typische cocktail Agua de Valencia te proeven: gemaakt van vodka, gin en vers sinaasappelsap. Drinkt als water maar blaast je van je sokken. Wij werden verteld dat die het lekkerst smaakt in Cafe de las Horas. Een quirky cafeetje waar je niet op het terras maar binnen wil gaan zitten om de Bridgertonachtige setting helemaal te kunnen beleven.

We werden gewaarschuwd dat een restaurantje vinden moeilijker zou zijn op een zondag maar dat viel heus mee. Verhongeren zal je niet doen op een zondag. (Winkelen kan je dan inderdaad niet.) Op wandel naar ons restaurant passeerden we een pleintje rechtbij de Mercat Central waar een lindypop groep aan het dansen was. Jong en oud, dik en dun, groot en klein dansten samen op jazzklassiekers. Het was prachtig om zien! Avondeten deden we in Taberna La Senia. De tapas waren lekker en het was ook authentiek en gezellig zitten op een hoekje waar je wat kon people watchen. Let wel op want eigenlijk moet je best reserveren bij restaurants. Wij kregen nog wat tips van Ana maar slaagden er niet in een plaatsje te bemachtigen. We waagden het er dus gewoon op op de avond zelf.

Laatste dag

Op onze laatste volledige dag sliepen we lekker uit. Bart ging joggen in het Turiapark en de rest van de dag hadden we de tijd om bepaalde plekjes die we eerder al waren tegengekomen terug te bezoeken. Zo trokken we terug naar de Mercado Colon en gingen we daar windowshoppen in de sjieke winkelstraten rondom. We lunchten in Begreen, een welcome vegan oase van groentjes. Dit Spaanse dieet was lekker en meestal verwelkomend voor vegetariërs maar naast de vele rijst en voedzame aardappeltjes snakten we naar sla, hummus, wraps en andere rauwe groentjes. Dat vonden we dus hier.

Lekkerste tapas

In de namiddag huurden we opnieuw een fiets en gingen we zonnebaden op het strand. Daarna fietsten we nog even door naar Port Saplaya of ook het Kleine Venetië van Valencia genoemd. Kleurrijk en pittoresk en very ingramworthy maar enkel aan te raden als korte stop of als je extra tijd hebt. Nadien fristen we ons in de Airbnb op en ging ik nog even winkelen. (wat zijn die dagen daar toch heerlijk lang!)

‘sAvonds genoten we van de lekkerste tapas tot dan toe met de vriendelijkste service in Sidreria El Molinon. Wat was dat lekker! Ook het millefeuille dessert was om je vingers van af te likken. Trouwens, al die helateria’s die lekkere ijsjes beloven kan je gerust links laten liggen, in mijn ervaring hebben de Valencianen geen ijsjestalent en ga je beter voor een zoete lokale versnapering of een dessert van het menu.

Valencia is eerder een openluchtmuseum

Valencia was een prachtige bestemming. Het is een mooie stad met statige gebouwen en mooi pleinen. Persoonlijk vond ik het minder presserend om de gebouwen ook echt binnen te gaan. In de kathedraal staat de vermeende echte heilige graal, maar wij vonden het veel leuker om in het voorbijgaan op Zondag een stukje van de mis mee te pikken (van op straat)  en de opgedirkte kindjes in de kerk te aanschouwen. Andere prachtige gebouwen herbergen nichemusea zoals het zijdemuseum of porseleinmuseum. Dat sprak ons minder aan. Voor ons was het dus meer sfeer opsnuiven, eten, van de architectuur genieten, naar het strand gaan, fietsen. Wat we niet deden maar Ana ons wel aanraadde was naar Albufera fietsen. Het is net iets verder uit de stad en is een natuurpark met rijstvelden. Wat ook fijn is als je met kinderen gaat is het Oceanarium – het grootste van Europa.

Valencia met kindjes?

Wij zijn nogal angsthazen als het op reizen met de kinderen aankomt, bovendien hangt aan zo’n vliegreis met drie kinderen een behoorlijk kostenplaatje vast maar,… Valencia lijkt ons wel echt een stad die zich hiertoe leent. In de stad zie je overal kindjes steppen, net als elders in Spanje zijn kinderen overal welkom en kijkt niemand ervan op als ze om 22u nog mee op restaurant zitten (buiten Bart en ik dan want wij zijn getraumatiseerd door jaren niet te slapen en houden nu als waanzinnigen vast aan onze structuur en 19u bedtijd :s) Er is een dierentuin in de stad die naar het schijnt heel modern is aangepakt (met ogenschijnlijk geen kooien) en in het park zijn veel speeltuintje (precies wel vooral voor kleine kindjes en minder voor kleuters). Idealiter spendeer je 3 dagen in Valencia, wij hadden met onze vier nachten wat tijd over maar we waren er niet rouwig om die gewoon al rustend door te brengen!

Thuiskomen

De kinderen hadden het supergehad bij Mammie en Ralfie en Opa en Mimi. Ze hadden ons niet gemist terwijl we weg waren maar waren blij dat we er weer waren. De eerste avond lieten ze alle drie op hun eigen manier de spanning van de voorbije dagen wat los: de een ging wat moeilijker slapen, de ander was eventje slechtgezind op ons en de andere ging wat zeuren maar na heel wat geknuffel en het delen van onze verhalen met elkaar vielen we terug in onze routine.

Hoewel Bart en ik nu niet plots jetsetters plannen te worden, gaat er toch een wereld voor ons open. Eentje waarin ook misschien eens met vriendinnen een uitstapje doe? Voorlopig is het soms al moeilijk een avondje iets te gaan eten. Dan vallen de kindjes me aan m’n voeten en smeken ze me “niet alweer” weg te gaan. (Ik doe dat dan praktisch nooit). Maar dus: het kan. En meer nog: zo opgeladen terugkomen en elkaar even missen, het is geen must maar geeft toch weer een extra dimensie aan thuiskomen.

Check zeker nog even op Instagram voor meer beelden bij deze blog!